ha die paps.... weet je nog negen jaar terug belde we je omdat ons eerste zoon werd geboren en jou eerste kleinkind.dat is vandaag (6 november) alweer 9 jaar terug. wat een tijd he, maar zo snel gaat het met jou ook je bent morgen (7-11) ook alweer 8 maanden van ons weg. en ik mis je , zeker vandaag. het zal best wel gezellig worden , we doen het natuurlijk voor mitch ,maar ik mis je met dit soort dagen nog erger dan dat ik al deed.sommige mensen zien het niet aan me en ik mag dan wel flink zijn maar mijn hart doet zeer. pap ik mis je, maar dat wist je al.ik hoop dat je het daar waar je bent vandaag ook een beetje gezellig maakt en ik neem jou taartje wel ok???nou heel veel leifs en tot gauw want volgende week is je andere kleinzoon ook jarig.dus tot snel maar weer. pa doeii doeii liefs van edith en de jongens.

Lieve Nadine (1974-1984)
19 jaar geleden zie ik je nog bij de gymzaal staan, je zag me niet en dat was de laatste keer dat ik je gezien heb. Je had leukemie, alleen wisten we het niet. Je zei altijd dat je ernstig ziek was en wij kinderen wisten ook niet beter. Je overlijden kwam als een grote schok voor mij en ik heb het destijds niet kunnen begrijpen. Nu 19 jaar later ben ik zelf arts en niet meer onwetend. Af en toe kom ik bij je grafje en denk aan de tijd van toen. Ik zou willen dat de tijd even stil stond...

Lieve Leo (1978-2002),
Bijna een jaar geleden moesten we afscheid van je nemen. Je was veel te jong om te sterven. Samen hebben we gestudeerd en liepen co-schappen in het AZG. Dit was ook de plek waar je hoorde dat je kanker had.Je hebt gevochten en vorige zomer dacht je dat je misschien weer kon beginnen. Het is helaas anders gegaan.
Je hebt die oneerlijke strijd niet kunnen winnen. Je was zo sterk... Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk. Ik hoop dat je nu opnieuw gelukkig bent.
Dikke kus en tot ziens.......

Lieve vader Staal,
Je bent een sterretje geworden toen wij even niet keken, staat op de kaart.
Maar we waren erbij, hielden je vast toen jij na een strijd van 2 jaar het leven liet.
Je vocht als een leeuw, maar het mocht niet baten.
Vandaag was de crematie, heel bijzonder, voor de eerste keer in je "leven" kwam je te laat. Je wilde nog even naar een bootje kijken ? het werd een binnenvaartschip.

Heb voor jou, voor de familie maar vooral voor iedereen die het maar lezen wil een website bijgehouden over je "leven" met kanker.

We missen je ontzettend.

Mijn moppie,

Schat ik mis je zo verschrikkelijk, het is zo stil zonder jou.Ik probeer door te gaan zo als jij dat wilde,maar het is zo moeilijk,ik hoop dat je het kunt zien dat ik m'n best doe.Moppie tot ziens.

Lieve schat, al voor de derde keer Allerzielen gevierd.
Ik mis je zo erg.

Lieve schat,

Het is al weer bijna vijf maanden geleden dat je, jouw wilskracht en optimisme ten spijt, aan die vreselijke ziekte bent overleden. Je was pas achtentwintig en we hadden nog zoveel plannen samen... Met de dag groeit het besef dat er nooit meer een "samen" zal zijn en nemen verdriet en gemis toe. Ik probeer kracht te putten uit de fijne herinneringen. Onze vakanties samen, de vele etentjes en uitjes met elkaar of met onze vrienden, onze trouwdag...

Ik hoop dat je de rust hebt gevonden waarnaar je de laatste dagen van jouw leven zo hebt verlangd en dat we elkaar ooit weer zullen zien.

You're always on my mind...

Liefs,

Anne

MAM, IK MIS JE...

Lieve schat.
Johan kun je mij van boven
heel veel kracht geven om
het verdriet wat in mij
zit een beetje te verminderen,
want ik weet dat je het zo
niet gewild had. Je zei altijd
zo is het leven als er iemand
overleed. Maar nu was jij het
en ik vind het nog steeds ver-
schrikkelijk. Ik mis je zo,
en ook de kid's vooral Çorné.
Probeer het?. Veel liefs van Jopie
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Lieve mam,
ik mis je,daar ben ik nu achter na zoveel maanden...ik moest ervoor in een depressie raken...ik hoop dat je nu fijn bij Kaatje en de rest van de familie bent. Geef ze maar een knuffel. Met pa gaat het goed, ik ben trots op hem!
Jammer dat ik vroeger veel van je liefde moest missen....xxxx je dochter

hoi paa'tje, alles goed daar waar je bent, ik weet niet of ik misschien het gevoel heb wat jij ook in je had, maar ik denk de hele dag aan je en daarbij denk ik dat je zeer dicht bij me in de buurt ben.volgens mij geniet je de hele dag van iedereen die je kan zien. maar dat doet me ook veel verdriet , het feit dat je misschien alles kan zien of horen maar dat wij jou niet kunnen zien of horen. ik zou je zo graag nog even willen voelen en je een kusje willen geven, ik mis je echt wel, het word toch nog erger dan ik heb gedacht. de jongens zijn bijna jarig , zal je even aan ze denken ?ze missen je, zeker mitchell die huilt soms om je , en die kleine lars snapt er niets vanmaar ook voor hem komt een tijd dat hij naar je gaat vragen. en dan zal ik hem alles uitleggen dat je veel te vroeg bet verdwenen uit hun maar ook uit mijn leven. pap jij was nog maar 55 maar ik ben nu nog maar 31, ik moet nog zo lang en ik mis je. ik denk elke dag aan je, als ik wat doe of wat dan ook denk ik , oja:"pa zou het zo doen of zoals ik het doe zou pa het goed vinden".ik heb soms dagen erbij dat ik gewoon hoofdpijn heb van het nadenken over jou en over ons. hoe was het geweest als..... maar helaas dat schiet niet meer op. pap ik hoop dat je dit weer meekrijgt, maar ik ben van overtuigd.heel veel liefs van edith en van de kerels.xxxxxxtot de volgende keer.

lieve ma,

Vorige week was het pappa's verjaardag. Ik heb jullie allebei heel erg gemist die dag. Ik mis jullie allebei elke dag.Het is nu 4 maanden geleden dat je van ons bent weggegaan. Het lijkt of de pijn erger wordt ipv minder. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk.
Er zijn zoveel vragen mam. Waarom jij? Waarom kon je niet meer praten. Jij zei dat we geen woorden nodig hadden. Dat is zo, maar toch...Het filmpje blijft zich dagelijks in mijn hoofd afspelen. De laatste dagen samen met jou. Ik ben er trots op dat ik die laatste dagen dag en nacht bij je mocht zijn. Ik weet dat je nu weer bij pappa bent. Dat geeft een klein beetje troost.Ik voel me eenzaam zonder jou. Je was mijn voorbeeld. Mijn steun en toeverlaat. Het gemis wat ik voel is onmogelijk in woorden uit te drukken. Soms weet ik niet hoe ik de dagen door moet komen. Ik mis je. Je krijgt een dikke knuffel van Yasmin. Ze mist oma ook heel erg. Gisteren hebben we samen om je gehuild. Je was alles voor haar. Ze kan nooit meer bij oma blijven slapen. Ze kan nooit meer met oma op pad. Dat doet zo'n pijn. We houden zo ontzettend veel van je. X

Lieve Mam
Vanaf februari ging het al niet zo lekker met je. Je had geen trek meer in eten de griep zei je, want je had buikpijn en pijn onder in je rug. De griep ging maar niet weg, maar je was nooit een klager en als je wist dat we kwamen nam je weer een paar aspirientjes. Wij wilden het ook eigenlijk niet zien en je kon het goed verstoppen, want Pap was er niet meer, dus niemand die in de gaten had wat er met jou aan de hand was. De dokter dacht een depressie. Nou dat pakte iets anders uit. Na de vakantie schrok ik van je en eindelijk kwam de dokter dan, die vond het beter, dat je naar het ziekenhuis ging. Vier dagen later was alles bekend Alvleesklierkanker met uitzaaiingen naar de buikwand je zag ook zo geel als saffraan. Niets meer aan te doen. Je schrok vreselijk en kon niet zonder ons zei je. De artsen konden nog wel een z.g. stent plaatsen,dan ging je misschien wat meer eten en verdween je gele kleur. Je wilde meteen naar huis en dat is ook gebeurd. Na het plaatsen van de stent dacht je toch dat je nog wel een tijdje zou leven. Je bleef je erg ziek voelen en vroeg wanneer het nou eens opknapte, maar ja we wisten wel beter. De uitslag van je ziekte kwam op 2 september en op 4 oktober ben je overleden. Wat was het allemaal erg, maar 1 ding geeft ons een klein beetje troost. Je wilde uit het ziekenhuis, want daar vond je het vreselijk. Lekker naar je eigen huis. We hebben je thuis verzorgd met hulp van de thuiszorg en een rooster, waarin we elkaar aflosten, maar je was nooit zonder 1 van je kinderen. Och Mam wat had ik je nog graag een tijdje bij ons gehad, want al het verdriet wat jij in je leven gehad heb, dat wens je je ergste vijand niet toe eerst je zoon Paul te moeten missen, daarna je zoon Guus, jaren lang voor onze zieke vader gezorgd en 2 jaar na Pap ben jij ook al weg. Lieve lieve Mam ik mis je zo verschrikkelijk.

mijn liefde blijft aanwezig
zal niet worden uitgewist
maar er is geen hand meer in de mijne
geen mond meer die me kust
geen lach meer in de verte
geen streling door mijn haar
niet meer samen zitten
en kijken naar elkaar
onwerkelijk is nog het gemis
maar ik moet nu leven
met hoe eenzaam.....eenzaam is

Harrie van de Pas
Diagnose speekselklier kanker sept. 2002 en overleden 27 januari 2003.
(net 61 jaar)

Lieve Pap,
Nog steeds al weer ruim halfjaar geleden mis ik je vreselijk. Wat is alles anders zonder jou. Wat is het moeilijk voor ons alle en vooral voor ons mam. Als we met ze alle samen zijn, zoals we beloofd hadden te doen, ontbreekt er iemand. Al dat vechten om zolang mogelijk bij ons te zijn en dan toch alles voor niets. Hopeilijk kun je van daar boven met ons meeleven en zien hoe je enige kleinzoon rond loopt en zijn eerste woordjes zegt.
Pap, hopelijk tot ziens xxxx
Je dochter

01-09-1952 26-09-2003
Oostvoorne Spijkenisse

MARJAN VAN NOORT- QUAK

Wilskracht
Twee woorden wil en kracht
Aan het einde restte nog slechts de wil
weg was de kracht
Rust nu maar uit.
Jouw leven is volbracht.


" ....maar ik ben nu zover gekomen, dat ik voel dat ik het lichamelijk en mentaal niet meer op kan brengen om door te gaan."
Marjan



We zullen nooit vergeten wat een lieve, zorgzame moeder je voor ons allen was.
Helaas veel te vroeg, maar hopelijk zien we je snel......Je zou een plekje voor ons vrij houden.


Leen,
Heidy en Marcello,
Leon,
Marleen en Raymond.

Lieve ma,

Helaas ben jij veel te vroeg op 51 jarige leeftijd op 26-09-2003 overleden...
Verdriet, pijn, woede,liefde zal nog volgen in de toekomst en in het heden...

Jij bent en blijft een moedige en sterke vrouw...
Weet dat allen die jou dierbaar zijn nu slechts verkeren in een diepe rouw...

Je strijdlustigheid kon niet langer voortduren....
Zowel je geest als je lichaam kon dit leven niet langer meer verdragen, mede door de gevolgen van de ziekte en de littekens van al die 25 kuren....

4,5 jaar heb je gevochten voor jezelf, maar voornamelijk voor de kinderen en je man.....

Zo sterk als jou, dat zijn er maar weinig, je bleef liefde vooral geven en nam het weinig, "DOORGAAN" was jou motto, zowel voor de dood als na de dood.
Helaas moest je zelf nog de keuze maken om niet meer te hoeven lijden, want dat was het de laatste weken, maanden.
Weet ma ik hou zielsveel van je en dat zal ik altijd blijven voelen, je zit in mijn geest, lichaam en in mijn hart, maar helaas dit was het dan.......

Liefs je dochter Marleen.








:-(

lieve pa,

ik zou wel willen schreeuwen, willen janken, gewoon boos worden op alles en iederen, elke dag moet ik aan je denken en steeds meer ga ik je missen, ik heb nog zoveel vragen, vragen waar nooit meer een antwoord op komt, vragen van de kinderen waar ik ook geen antwoord op kan geven. het doet pijn als ze willen weten waarom jij nu moest gaan, want het ging toch weer goed met je?? maar hoe moet je nu aan een kind uitleggen dat het leven niet eerlijk in elkaar zit, in elk geval gaat het leven gewoon verder, ook al is het dan zonder jou steun je goede raad en liefde, en ook al gaat het soms moeilijk we komer er wel, omdat ergens om een hoekje je nog steeds meekijkt, en ons een duwtje in de goede richting geeft. alle liefs van de wereld

pietje

Mamsie, vandaag is het 5 weken geleden dat jij in de armen van je hubbie overleed. Het lijkt aan de ene kant al weer een tijdje geleden en aan de andere kant lijkt het wel gisteren. Oh mam, ik ga je met de minuut meer missen en kan haast niet meer naar je fotootje kijken zonder direct in tranen uit te barsten. Nog steeds komen er mensen naar mij toe die vragen hoe het met je gaat... die moet ik dan helaas vertellen dat je niet meer lijfelijk op deze aardbol aanwezig bent. Dat is zo vreselijk erg om te vertellen, laat staan om te voelen... het is zo onwerkelijk en zo oneerlijk allemaal!! Er komen steeds meer vragen naar boven en de wetenschap dat je veel dingen van mij en mijn gezinnetje en natuurlijk van Mark zult missen maakt me af en toe bijna ziek. Dan te bedenken van pa, die mag over een paar maanden eindelijk van de VUT gaan genieten. Oh gos mam, hij heeft het zo vreselijk zwaar. Mam, je was mijn grote voorbeeld en ik zal altijd van je blijven houden. Ik ben er trots op om zo op jou te lijken!!! Dikke kus van mij, je grote meissie XXX

hoi PA ik moet vandaag zoveel aan je denken, ik wou dat het verdriet wat minder word dat we je bijna 6 maanden geleden moesten laten gaan, maar het word naar mijn iedee steeds erger. ik mis je zo, niet meer ff bellen of ff met de kids bij je aan.hoe lang duurd dit nog , ik hoop heel lang maar als je maar weet dat ik je nooit zal vergeten. liefs edith kusjesxxxxxxxxxxxx

Lieve Joke het is nu drie maanden geleden maar nog steeds wil ik het niet geloven. Ik mis je

De gouden morgenstond komt op
en kleurt de hemel rood
Een nieuwe dag, een nieuwe morgen
Gestaagd was de tijd die vloot
Iedere dag, dezelfde zorgen
Stralende ogen, je warme lach
bleven gesloten en vertilden op een dag
De glans van de zon voorgoed verdwenen
De luchten blijven grijs
Een Deur, nog altijd gesloten
wij zijn nog niet gekomen,
aan het einde van onze reis


Koen Andries
9 december 1980 - 3 september 2003

Op 9 december, je werd 22 jaar, kregen we het bericht dat je niet meer te genezen was.
We vroegen hoe lang nog, hoeveel maanden?
denk maar in weken... en bij weggaan was het dat we maar niet meer op kerst moesten hopen.

Maar de dagen werden weken en de weken werden maanden...
en nu, moest je toch echt gaan. gevochten tot het laatste en helder. rustig en vredig ben je weggegleden van dit aardse bestaan.
Kon ik je nog maar één keer zien, en dat je me zeggen kon dat het nu zo goed is...
Je was mijn enige broer...

dag lieve schat, ik mis je zo

Lieve mam,

Het is nu al bijna 9 maanden geleden dat je stierf. In 6 weken tijd van een gezonde vrouw naar een wrak. Vreselijk was het om je zo te zien lijden. Natuurlijk ben ik blij dat je uit je lijden verlost bent maar ik mis je zo verschrikkelijk. Nog steeds denk ik: effe ons mam bellen, maar dat kan niet meer. Je stem zal ik nooit meer horen. Er zijn dagen dat ik het echt niet meer zie zitten en nu ik dit schrijf krijg ik ook weer een brok in de keel. Jenske wordt al zo groot en kan sinds kort lopen, ik vind het zo erg dat ik dit niet met je kan delen. Hopelijk zie je ze van boven nog elke dag en kijk je met ons mee. Brigitte en ik praten nog veel over je en we vinden het nog steeds onbegrijpelijk dat je er niet meer bent. Met pap gaat het redelijk goed. Hij bezoekt je graf elke week en hij gaat nu elke week dansen om er een beetje uit te zijn Hij moet weer gedotterd worden maar ziet er echt niet tegenop. Ik weet zeker dat hij denkt, als het fout gaat dan ga ik gewoon naar Jo en zijn we weer samen. We zullen goed op hem passen. Het is wel vreemd op de Noordsingel zo zonder jou, ik kom er ook niet meer zo vaak. Pap is vaak weg en de gezelligheid is ook ver weg nu jij niet meer achter de tafel zit. Mam, ik hoop dat ik je zo kan laten weten dat ik je heel erg mis maar dat ik ermee ga proberen te leven in de hoop dat ik je ooit nog eens een keer zal ontmoeten zoals jij oma hopelijk weer hebt ontmoet. Doe ze de groetjes van ons allemaal en waak een beetje over ons. Ik kijk vaak naar boven en als ik dan die fonkelende sterren zie dan denk ik: de grootste fonkelende ster ben jij....

Dikke kus van je dochter

lieve *A.P*
het is nog niet eens een jaar geleden dat je bent overleden,elke dag denk ik aan je , jij was muhn grote voorbeeld ..was het maar vorig jaar....dan was ik elke dag naar je toe gegaan.waarom ik dat niet heb gedaan weet ik Zelf ook niet.ik heb er vreselijk spijt van!!!ik wou dat je terug kon komen....ik mis je en ik hou zielsveel van je!!!!

veel liefs... van je nichtje JB

Lieve mamma,
Ik kan het zelf nog niet geloven maar 2 weken geleden was het alweer 15 jaar geleden dat je bent overleden...ik was zelf nog maar 4 jaar,te klein om veel van je te herinneren.Ik herinner me genoeg,alleen helaas niet de leuke momenten..Wat zou ik graag een beeld willen zien dat wij samen waren,dat ik je liefde als moeder voel...daar zou ik alles voor over hebben,een warme knuffel van mijn echte mammie...en je geur ruiken..je stem horen...je haren...jouw handen vergelijken met de mijne...adviezen krijgen...bij je kunnen huilen...in je kruipen...samen winkelen...je schoenen passen :-)lekker lachen ....Jeetje wat zou ik dat heerlijk vinden....kwam je nog maar eens in mijn dromen voor...ik weet je er bent of oma&opa...ik voel het maar ik vind het zo jammer!mensen kunnen zich niet voorstellen dat je zelfs na 15 jaar nog veel verdriet hebt..dan zeggen ze:'oh...al 15 jaar geleden'nou voor mij voelt het alsof het vorig jaar was..En de vraag 'waarom?' zit er nog steeds....af en toe vraag ik me wel eens af of ik die 35 jaar wel zal halen,jou leeftijd toen...en het klinkt misschien raar maar ik ben niet bang...want ik weet dat ik je dan eindelijk zal ontmoeten...ik wou dat het thuis ook eens op rolletjes zou gaan...dat papa nu eindelijk eens gelukkig wordt met een leuke vrouw,dat geeft wat meer rust in huis...dat het eens gezellig wordt thuis en niet meer tegen kerst, sinterklaas en nieuwjaar ophikken...of met moederdag dat iedereen de stad ingaat kadootjes kopen en wij een mooie plant/bloemetje kopen voor het graf..Volgende maand gaan we je opnieuw begraven,dat wordt best moeilijk en daar kijken we allemaal tegen op;papa, niels, robert en ik..tis namelijk 15 jaar geleden en dat houdt in dat de huurgraven worden 'geruimd'maar we gaan een heel mooi nieuw graf uitkiezen,naar jou smaak,met veel gele kleuren,want daar hield je van toch?God mam,wat mis ik je!!!!!!!!Was je maar hier!!!!!!!!!ik hou van je voor altijd en denk nog elke dag aan je..........heel veel dikke zoenen knuffels en liefs van je dochter